با مهرورزی به طبیعت، زمین را برای زیست خود توانمندتر سازیم

به گزارش بلاغ،  بهار که با آغاز خود، ایرانیان را به یک تعطیلی مفرح و دید و بازدیدهای مسرت‌بخش دعوت می‌کند، در پایان تعطیلات نوروزی، عموم را به آغوش خود فرامی‌خواند تا در روز طبیعت، با طبیعت تجدید عهد کنند و از فردای آن روز، حافظ و حامی طبیعت باشند.
 
در روز طبیعت انتظار این است که اندیشیده شود طبیعت، گهواره رویش و حیات و یکی از بهترین هدایای خداوند به عموم است که هیچ کس نمی‌تواند عمق اهمیت و زیبایی‌های آن را احصاء کند، اما همگان می‌توانند با استفاده درست از آن، امکان لذت‌بردن از طبییعت را حتی برای نسل‌های بعد هم فراهم کنند.
 
به گزارش خبرنگار بلاغ، توجه ویژه و احترام خاص به طبیعت و تلاش پیوسته در زندگی همزیستانه با آن در فرهنگ ایرانیان، از پیشینه کهنی برخوردار است. آب و خاک و هوا، که از عناصر تشکیل دهنده طبیعت می‌باشند، همواره در اعتقادات و باورهای دینی ایرانیان از تقدس و حرمت خاصی برخوردار بوده‌اند.
 
بهار، بواسطه تجدید حیات طبیعت و آغاز حرکت رستن و روئیدن، نزد ایرانیان به عنوان "رستاخیز طبیعت" مورد توجه برجسته‌ای است و خود، منبع سرشار و غنی در خلق آثار ماندگار فرهنگی و هنری و شعری این سرزمین بشمار می‌رود.
 
سیزدهمین روز فروردین ماه هرسال، نزد ایرانیان به عنوان "روز طبیعت"، نامگذاری و در تقویم‌های رسمی کشور تعطیل اعلام شده و از جشن‌های نوروزی است، که از قضا پایان‌بحش جشن‌های نوروزی نیز هست.
 
برخی از ملل بویژه غربی بر این باورند که 13 عدد نحسی است و براین اساس، عده‌ای از شرقیان معتقد شدند که در این روز باید برای راندن نحسی، از خانه بیرون روند و نحسی را در طبیعت به در کنند، اما برای اثبات این که ایرانیان قدیم هم این دیدگاه را داشتند، هیچ روایت تاریخی و قابل استنادی وجود ندارد.
 
شاید در یکی دو سده اخیر، به دلیل این که عدد 13 در برخی فرهنگ‌ها بدشگون معرفی شده و در ایران نیز این توجیه بی‌پایه را به سیزده به در افزوده باشند.
 
گفته می‌شود ایرانیان باستان در آغاز سال نو با محور قرار دادن خانواده و پس از دوازده روز جشن گرفتن با خانواده و شادی کردن که به یاد دوازده ماه سال است، روز سیزدهم نوروز را که روز فرخنده‌ایست به باغ و صحرا و دل طبیعت می‌رفتند و از طراوت و شادابی طبیعت در حال سبز و نوشدن، جشن‌های دوره نوروز را به پایان می‌رساندند تا آغاز خوبی برای کار و تلاش طول سال باشد.
 
 علل نحس بودن سیزده
 
برخی از پژوهشگران معتقدند که باور به نحس بودن عدد سیزده، پیامدی است که از پیوند و همسایگی با جهان مسیحیت به زرتشتیان و پس از آنان به مسلمانان راه یافته است. بنیاد این باور این گونه است که یهودای اسخر یوطی یکی از دوازده حواری مسیح نقشه کشید تا حضرت مسیح را به مخالفانش تسلیم کند و قرار بر این گذاشت که هنگام ورود مسیح به محفل، او را ببوسد تا دشمنان او را شناسایی کنند و بدین سان مسیح دستگیر شد.
 
از آنجا که یهودای اسخر یوطی سیزدهمین فردی بود که به جرگه مسیح و یازده شاگرد دیگرش درآمده بود و با پیوستن نفر سیزدهم بود که به اعتقاد عیسویون، مسیح مصلوب شد، بدین جهت عدد سیزده را شوم و بدشگون می‌دانند.
 
طبیعت در فرهنگ ایرانیان
 
ایرانیان بعد از پذیرش اسلام و به تاثیر از آموزه‌های این دین الهی، توجه‌شان به طبیعت و صیانت از آن، جنبه دینی و قدسی گرفت و آن را یک وظیفه و تکلیف دینی  و شرعی برای خود محسوب کرده و می‌کنند.
 
در تعالیم اسلامی و جای جای سخنان امامان و پیشوایان دینی، اهمیت حیاتی طبیعت و عناصر اصلی آن یعنی آب و خاک و هوا، موج می‌زند. امام صادق(ع) می‌فرماید: "زندگی با سه چیز خوش می‌شود: هوای پاک، آب فراوان و گوارا و زمین نرم و آماده زراعت. پیامبر اسلام(ص) هم می‌فرمایند: "نگاه کردن به سه چیز عبادت است: به صورت پدر و مادر، به قرآن و به دریا.
 
در فرهنگ مردم کشورمان، محیط زیست و طبیعت در سلامت، توسعه و آرامش جامعه نقش اساسی و گسترده دارد و تمام زوایای زندگی فرد و اجتماع با این موضوع مهم مرتبط است. ایرانیان از قدیم‌الایام ضروری‌ترین وظیفه خود را حفظ محیط زیست و مهربانی کردن به طبیعت می‌دانستند.
 
غرس نهال را مقدس و نگهداری آن را مبارک می‌پنداشتند. قطع درخت و تخریب طبیعت را گناه و عمل زشت و ناپسند تلقی می‌کردند.
 
رفتار غیرایرانی با طبیعت
 
عدم توجه به ارزش‌های زیست محیطی و تنوع زیستی، پیامدهای شهرنشینی و صنعتی شدن بدون برنامه، مصرف بیش از حد مواد شیمیایی، ضعف قوانین و عدم هماهنگی و نظارت کافی در مدیریت و بهره‌برداری خارج از ضوابط زیست محیطی و تخریب درخت و سبزه و طبیعت، با شخصیت تاریخی ایرانیان و مهرورزی آنان نسبت به طبیعت مغایرت جدی دارد.
 
ایرانیان همواره منافع خود را در حفظ طبیعت و منابع طبیعی جستجو می‌کردند و در قبال آن، احساس مسئولیت کرده و واقعاً میئولیت‌پذیر بوده‌اند.امسال هم بمانند سال‌های گذشته، روز چهاردهم فروردین با رجوع به طبیعت می‌توان نوع رفتار هموطنان‌مان با طبیعت در روز سیزده فروردین و سیزده به در را مشاهده و قضاوت کرد.
 
امید آن که این شعار جهانی نصب‌العین همه ایرانیان در همه روزها بویژه روز سیزده فروردین ماه باشد که: "طبیعت را ترک کنیم به گونه‌ای که انگار اصلاً در آن پا نگذاشته‌ایم".
 
حضور میلیونها ایرانی در طبیعت و آن هم در یک روز (سیزده فروردین)، مهربانی و مهربانی و مهربانی به این میراث سرسبز الهی را ایجاب می‌کند.