تأکید بر نقاط ضعف:
هر کودکی توانایی‌های خاص خودش را دارد و در کنار این توانایی‌ها ضعف‌ها یا تأخیر‌هایی در رشد مهارت خواهد داشت. هر کودکی ممکن است ترس‌های مخصوص به خود یا نگرانی‌ها و ناتوانی‌هایی داشته باشد. شما ممکن است بخواهید با تأکید بر ناتوانی‌های کودک او را وادار به اصلاح کنید، اما دقیقاً برعکس آن عمل می‌کنید. وقتی نقطه ضعف کودک خود را پیدا می‌کنید و به رخش می‌کشید، وقتی ضعف او را با قوت کودک دیگری مقایسه می‌کنید در واقع تیشه‌ای دست گرفته اید و ریشه اعتماد به نفس، عزت نفس و علاقه کودک به پیشرفت را می‌زنید. اگر کودک شما از چیزی بدش می‌آید و شما سعی می‌کنید مدام نام آن را جلوی کودک ببرید دقیقاً روان او را نشانه گرفته‌اید.
فشار بیش از حد به کودک:
درست است که می‌خواهید فرزندتان مستقل، توانمند و با کمالات بار بیاید یا در هر جمعی، سرآمد بقیه باشد، اما با سپردن مسئولیت‌های زیاد به کودک، آموزش مهارت‌هایی جلوتر از سن او و خسته کردنش با فعالیت‌های متفاوت، سلامت روان او را به خطر می‌اندازید.
ایده آل‌گرایی شما در تربیت فرزند ممکن است نتیجه‌ای عکس بدهد و کودکی تربیت کنید که همیشه از شدت اضطراب و نارضایتی احساس بی فایده بودن و سرخوردگی کند.
انتظار نابجای عاقلانه رفتار کردن:
از نظر بیشتر والدین، کودکی کامل و خوب است که همیشه مؤدب باشد، همیشه لبخند بزند و احساسات بد خود یا حتی گاهی هیجانات زیادش را پنهان کند. این انتظار منجر به بازداری هیجانی در کودک شده و سال‌ها بعد، فرزند شما بزرگسالی خواهد شد که از هیچ چیز خوشحال نمی‌شود، نمی‌تواند با دیگران همدلی کند، هیچ وقت گریه نخواهد کرد و در ابراز عشق و نشان دادن علاقه‌اش به دیگران با مشکل مواجه است. علاوه بر این، محدود کردن کودک وقتی نیاز به تخلیه هیجانی دارد، جسم او را هم آزار خواهد داد و در بزرگسالی با مشکلات جسمی- روانی مواجه می‌شود.
