گفتیم: آهنگ فلان کس داریم تا از او عیادت کنیم .
فرمود: «بِایستید» .
ما ایستادیم. پس فرمود: «آیا سیب ، بِهْ ، یا قطعه ای عود به همراه دارید؟».
گفتیم: هیچ یک از این چیزها را همراه نداریم .
فرمود: «آیا نمیدانید که بیمار از آنچه نزد وی میبرند ، احساس آرامش میکند؟».
متن حدیث:
الکافی عن مولیً لجعفر بن محمّد علیهماالسلام:
مَرِضَ بَعضُ مَوالیهِ فَخَرَجنا إلَیهِ نَعودُهُ ، ونَحنُ عِدَّةٌ مِن مَوالی جَعفَرٍ ، فَاستَقبَلَنا جَعفرٌ علیهالسلام فی بَعضِ الطَّریقِ ، فَقالَ لَنا:
أینَ تُریدونَ؟
فَقُلنا: نُریدُ فُلانا نَعودُهُ .
فَقالَ لَنا: قِفوا ، فَوَقَفنا . فَقالَ : مَعَ أحَدِکُم تُفّاحَةٌ أو سَفَرجَلَةٌ أو اُتُرجَّةٌ أو لُعقَةٌ مِن طِیبٍ أو قِطعَةٌ مِن عودِ بَخورٍ؟
فَقُلنا: ما مَعَنا شَیءٌ مِن هذا .
فَقال: أما تَعلَمونَ أنَّ المَریضَ یَستَریحُ إلی کُلِّ ما اُدخِلَ بِهِ عَلَیهِ!
"اصول کافی ، جلد 3، ص118- مکارم الأخلاق، ج2، ص178"
