وی آخرین نفرات از اصحاب حسین علیه‌السلام که در کنار [آن حضرت] باقی مانده بودند؛ ابی مخنف به نقل از تاریخ طبری نقل می‌کند «سوید بن عمرو بن أبی مطاع خثعمی» و «بشیر بن عمرو حضرمی» بودند. سُوید به میدان رفت و پس از مبارزه مجروح شد و بی‌رمق در بین دیگر کشتگان افتاد. همه گمان کردند او کشته شده است. وی که بی‌هوش روی زمین افتاده بود، زمانی که صدای کشته شدن حسین(ع) را شنید که گفتند حسین کشته شد؛ قُتِل الحُسَین»، سراسیمه و ناخداگاه و مانند کسی که معشوق خود را از دست داده است، به هوش آمد.
او که چیزی در دنیا برای از دادن نداشت در حالی که شمشیرش را برده بودند، با خنجری به همراه داشت، ساعتی جنگید تا اینکه سرانجام به دست «زید بن رقاد جنبی» و «عروة بن بطار تغلبی» لعنةالله علیهما به قتل رسید. وی در میان [یاران حسین علیه السّلام آخرین کسی بوده که پس از کشته شدند همه یاران به قتل رسید.]
«سُوید» این درس را آموخت که حتی اگر اکثریت مردم از حق دوری کنند، باید همچنان بر مدار حق چرخید؛ او به یقین با تربیت مربی و معلمِ عالم و آدم دریافته بود که هدایت و رشد تنها از مسیر خلیفةالله و امام حیّ میسر خواهد بود؛ لذا تا پای جان باید بر سر ارزش‌ها ایستاد و تمام هستی و زندگی خود را فدای امام عصر خود کرد.
