وی در ادامه با انتقاد از اینکه در کشور ما قدر سرمایه‌های فرهنگی دانسته نمی شود بیان داشت: متاسفانه در کشور ما قدر سرمایه های فرهنگی و معنوی دانسته نمی شود بخصوص اهالی قلم که پیشکسوت هم هستند و متاسفانه این موضوع درباره آقای زنوزی هم صادق بود.
به گفته والایی، آقای زنوزی از دوستان نزدیک بنده و برادر بزرگترم محسوب می شد. روزها و لحظات زیادی باهم بودیم و در دوران بیماری بیشتر از طریق تماس تلفنی در ارتباط بودیم و من شاهد بودم که دلش گرفته بود و به شدت نگران وضع موجود بود.
این نویسنده ضمن بیان اینکه گاهی من به او و او به من تسکین می‌داد و حتی راه را نشانم می‌داد، گفت: به نحوی سنگ صبور هم بودیم. روزهای و ماه‌های پایانی عمرش و از زمانی که بیماری شدت گرفت بیشتر صحبت‌هایمان دلی بود و سعی می‌کرد از مشکلاتش حرفی نزند. اغلب حرف‌هایمان در ارتباط با بیماری ایشان بود و در نهایت تقدیر اینگونه رقم خورد.
مولف «خلوت مدیر» اضافه کرد: آقای زنوزی از سرمایه های عظیم ادبی کشور بود که متاسفانه او را از دست دادیم. «برج 110» او از شایسته ترین آثار معاصر است. اشارتی به حضرت علی (ع) دارد و یکی از آثاری است که او همیشه می‌گفت: «با دلم آن را نوشتم».
