فوتبال رییس ندارد؟

 

از دو فصل پیش که امیر قلعه‌نویی را اینگونه به بند کشید یا چند فصل پیش‌تر که با کرانچار در آستانه جام جهانی سرشاخ شد و یا حتی پیش‌تر زمانی که به هموطنش مانوئل ژوزه هم رحم نکرد و با او به گونه‌ای رفتار کرد تا پیرمرد پرتغالی فرار را بر قرار ترجیح دهد. حالا نوبت به برانکو رسیده. همو که در این دو فصل شاید تنها فردی بود که جرات کرده به حریم او نزدیک شود و به ناچار باید سزای این نزدیکی را ببیند؛ تاوانی با متر و محکمه کی روش.

 

 

در چنین بلبشویی حیرت و شوک اصلی از ساختمان سئول می‌آید. آنجا که واکنش آقایان به این معرکه تازه، تنها سکوت است. گویی که سرمربی تیم ملی دهان‌ ساکنین ساختمان سئول را مهر و موم کرده و بدون اجازه او کسی حق ندارد این مهر و موم را باز کند! این انفعال و این سکوت همیشگی، همان رفتاری است که از کی‌روش یک دیکتاتور ساخته. رفتاری که این مجوز را به کی‌روش داده تا هرچه می‌خواهد انجام دهد و هر تصمیم غلطی حتی به قیمت نابودی دیگران را بگیرد و از نوک قله به فوتبال ایران بنگرد. ساختن غول از کی روش، کیمیاگری فدراسیون فوتبال است و نتیجه‌اش از مرئوس، رییس ساختن؛ یک کیمیاگری وارونه.