به گزارش
بلاغ به نقل از
دانشگاه چه خبر، امروز اگر یک سری به دانشگاههای ایران بزنیم و چند قدمی در آن راه برویم شاهد تفاوتهای زیادی بین این دانشجویان و دانشجویان چندین سال قبل خواهیم شد. از سطح دغدغه دانشجویان امروز تا سطح دغدغه دانشجویان چندین سال قبل تفاوت کاملا عیان است. برخی از دانشجویان نه دیگر نسبت به جامعه، نه نسبت به سیاست، نه حتی نسبت به اتفاقاتی که در دانشگاه خودشان میافتد واکنشی نشان نمیدهند. بر روی مسائل جامعه تحلیلی نمیکنند و تمام نظریات خود را از برخی کانال های تلگرامی عینا تکرار میکنند این همان دانشجویی است که باید آینده را بسازد؟
۶ دهه قبل عدهای از دانشجویان دانشگاه تهران به ورود «نيکسون» (معاون رئيس جمهور امریکای جنایت کار) به ایران و سخنرانیاش در دانشگاه اعتراض کردند و در آن قیام دانشجویی، ۳ تن از دانشجویان به نامهای مصطفی بزرگ نیا، آذر شریعت رضوی و احمد قندچی به ضرب گلوله به شهادت رسیدند. این دانشجویان آن موقع نه راستی بودند و نه چپی، نه اصولگرا بودند و نه اصلاح طلب، اما براستی چه شد که این دانشجویان اینگونه به خروش درامدند؟ انها کسانی بودند که نمیتوانستند سلطه بیگانگان را تحمل کنند. دغدغه دردهای جامعه خودشان را داشتند.
برای آنها هم آسان بوده است که چشم خود را به سفر نیکسون ببندند، اما آنها نشان دادند یک دانشجو علاوه بر درس و امتحان دغدغههای دیگری نیز دارد و نسبت به اتفاقات اطرافش، دانشگاهش، کشورش و جهان بی تفاوت نیست. قرابتی با محافظه کاری و زد و بند ندارد، حرفش را صریح، صادقانه و دلسوزانه می زند و اهل چشمک زدن به هیچ مستبدی نیست. ولی برای رسیدن به جامعه عادل، آزاد، پیشرفته، مؤمن، متعبّد، مرفّه، متّحد، قوی و مستحکم و مستقل تلاش میکند. دانشجو اميدوار است و امید را هم در دانشگاهها تزریق میکند. او نمیگذارد جو نامیدی دانشگاه را بمیراند. دانشگاه و مسئولین نیز در پویایی دانشگاه بسیار تاثیرگذار هستند.
آنها به جای آنکه دغدغه افزایش سطح علمی، فرهنگی و سیاسی از دانشجویان داشته باشند، فعالان دانشجویی را به داخل مارپیچهای اداری میاندازد که آن سرش ناپیداست.
شاید بعضی از فعالان دانشجویی باشند که سطح دغدغه آنها به اسکرینشاتهای کانالهای تلگرامی تنزل کرده باشد، اما مسئولین نباید کم کاریهای خود را با اینگونه موارد توجیه کنند.
امروز دانشگاه به مرحلهای رسیده است که دانشجویان احساس می کنند دیگر عزمی برای حل مشکلاتشان وجود ندارد. بی تفاوتی در تار و پود بدنه دانشجویی نفوذ کرده است. به جرئت می توان گفت کلید درمان این ویروس در دست شما مسئولین است.
شاید امروز هم برای درمان آن دیر باشد...