به گزارش بلاغ،مرحوم آية اللّه دستغيب رحمة اللّه عليه نقل مي كند كه محمدبن مسلم مي گويد در مدينه مريض بودم. امام باقر عليه السلام مقداري آشاميدني برايم فرستادند كه ظاهرا شربتي بوده است. ديدم بوي خوش داشت. غلام گفت امام باقر عليه السلام فرمودند: وقتي شربت را خوردي به خدمت ما بيا. تعجب كردم كه نمي توانم بروي پاي خودم بايستم چطور به محضر امام بروم؟!

آن شربت را خوردم گويا از بندها رها شده بودم، بلند شدم رفتم منزل امام باقر عليه السلام. هنوز بر امام وارد نشده بودم كه حضرت فرمودند: بدنت سالم شد؟ گريه كنان داخل اتاق شدم و سلام كردم و دست امام را بوسيدم.

امام فرمودند: چرا گريه مي كني؟ گفتم: از دوري شما گريه مي كنم. حضرت فرمودند: آن شربت را چگونه يافتي؟ گفتم: گواهي مي دهم كه شما اهل بيت رحمتيد وقتي غلام شربت را آورد طاقت ايستادن را نداشتم اما وقتي شربت را خوردم كانّه از بند آزاد شده بودم. حضرت فرمودند: اي محمد آن شربت را كه خوردي از خاك قبر جدّم امام حسين عليه السلام بود و بهترين چيزي است كه من به آن استشفاء مي نمايم و هيچ چيزي را بر آن برابري مكن و ما از آن خير بسيار مي بينيم.