یکی از شاهکارهای موجود و از پرعظمتترین گنجینههای عالم هستی، در روایت صحیح دنیا، دعای عرفه امامحسین (ع) است. گرچه مرسوم است این دعا را فقط عصر روز عرفه (نهم ذیحجه) بخوانیم، اما عاقلانه آن است که مدام و همیشه به روح بلند این دعا پناه ببریم و جهت زندگیمان را از طریق آن اصلاح کنیم.
امام در این دعا، خدا را مکرر و به زبانهای مختلف حمد میکند؛ چیزی که ما بهشدت از آن غافلیم، از همه قدردانی میکنیم الا خدا، با همه انصافورزی میکنیم و از همه حساب میبریم مگر از خدا. سیدالشهدا (ع) در این دعا خدا را میشناسد و میشناساند و این همان چیزی است که ما در زندگی روزمره از آن غفلت میکنیم؛ برای شناخت هرچیزی، وقت و زمان میگذاریم، دانشجویی میکنیم، پرسوجو و گشتوگذار میکنیم، مگر برای دست یافتن به معرفت خدا. سبط پیغمبر (ص)، فرزند علی (ع) و فاطمه (س) و شهید کربلا، در این دعا میکوشد همه تاریخ زندگیاش را در نسبت با خدا تشریح و تصویر کند؛ یعنی مبدأ و مقصد نگاهش و محور همه لحظات زندگیاش خدایی است که خوب او را میشناسد و برایش جان میدهد. از گنجینه عرفه غافل نشویم که سخت بدان محتاجیم.