۲. (بحارالانوار/ ج ۲۲/ ص ۳۲)
۳. الامام الانیس الرفیق و الولد الشفیق و الاخ الشقیق و الام البره للولد الصغیر و مفزع العباد فی الداهیه الناد...
۴. سوره شمس/آیه ۳
ای مثل روز، آمدنت روشن
ما یتیمهای بیامام
22 ارديبهشت 1396 ساعت 18:01
امام رضا (ع) روایتی دارند به این مضمون که: «امام، (مثل) همدمی رفیق، برادری صمیمی، پدری مهربان و مادری دلسوز است و پناهگاه بندگان در گرفتاریهای سخت...» خواندن این روایت، برای روزگار ما -روزگار سخت پنهانبودن امام- مثل نقل روضه میماند؛ آن عبارتی که آخرهای دعای افتتاح میخوانیم وصفالحال خوبی است: «انا نشکو الیک ... غیبه ولیّنا». تنها چیزی که آدم را آرام میکند هماین است؛ که میشود از این حال و روز به خدا شکایت برد.
به گزارش بلاغ، مریم روستا: یک؛ مهدوی بشویم: «صبغهالله» قرآن برایم یکی از دوستداشتنیترین عبارتهاست. اینکه آدم رنگ خدا بگیرد، رویایی و خیالانگیز است. رنگ بندههای خوب خدا را گرفتن هم کم از آن ندارد. آنهایی که به گفته قرآن باید به هدایتشان اقتدا کرد.۱ توی روزگار غیبت شاید مهمترین کاری که آدم باید بکند همین رنگ امام را گرفتن است؛ «مهدوی شدن». یادم به سلمان افتاد؛ به «محمدی» بودنش. امام صادق(ع) جایی گفتهاند: «سلمان برای این «سلمان محمدی» شد که هوای امیرمؤمنان را بر هوای خودش ترجیح میداد، با فقرا دوستی میکرد و به علم و عالمان عشق میورزید»۲. شاید رمز «مهدوی شدن» را هم بشود توی همین عبارتهای حضرتشان جستوجو کرد.
کد مطلب: 290321