او گفت: «از آنجا که هیچ فضایی وجود ندارد و در این شهر گران، هیچکس حاضر نیست فضایی برای آموزش آن ها بدهد. به همین دلیل من این کار را در پیاده رو آغاز کردم. وقتی من شروع کردم بچه های کمی آن جا بودند و برای غذا و بیسکویت مقابل درها التماس می کردند. من بچه ها را دیدم و به این فکر کردم که آن ها هم باید آموزش ببینند. بعضی از آن ها واقعا باهوش هستند. از آنجا که این ها کودکان خیابانی هستند، هیچ نظمی درمورد اینکه چطور صحبت کنند، چطور بایستند وجود نداشت. پس از آموزش های اخلاقی، به آرامی پس از سه سال آن ها در این موقعیت هستند.»

ابتدا این مدرسه حتی زیراندازی برای نشستن نداشت و بچه ها می ایستادند تا به صورت شفاهی توسط معلم بیمار خود آموزش داده شوند، هرچند زمان همه چیز را عوض کرد. کودکان موظف نیستند در کلاس شرکت کنند و لوازم مدرسه توسط مردم محلی و کسانی که از خیابان عبور می کنند تامین می شود. حصیر برای نشتن بچه ها، تخته سیاه و صندلی، کتاب ها و همه چیز توسط مردم اهدا شده است و دولت و سازمان های غیردولتی در آن نقشی نداشته اند. کلاس ها هفت روز هفته برقرار است و شیام به 35-40 دانش آموزش انگلیسی، هندی، ریاضیات و علوم اجتماعی می آموزد. همه دانش آموزان شیام را دوست دارند و از شرکت در کلاس های او لذت می برند و تشویق می شوند که یادگیری خود را ادامه دهند.