به گزارش
بلاغ به نقل از
تنکابن24، معلولیت اطلاق میشود به ناتوانی در انجام تمام یا قسمتی از ضروریات عادی زندگی فردی یا اجتماعی به علت وجود یک نقص مادر زادی یا عارضی در قوای جسمانی یا روانی.
نقص عارضی فوقالذکر ممکن است حاصل از سیر طولانی یک بیماری بوده و یا نتیجهی یک تروماتیسم ناشی از تصادفات وسایل نقلیه یا حوادث کار و یا اتفاقات و بلایا و جنگ و غیره باشد. آنطور که از این تعریف برمیآید در اصل معلولیت، یک نقصان جسمانی یا روانی وجود دارد که کاهش توانایی ظرفیت شخص را باعث میشود و این کمبود توانایی و ظرفیت است که منجر به نارساییها و عدم تکاپو محرومیت در زندگی مادی و معنوی شخص میگردد.
معلولیت
معلولیت اتفاقی است که زمان و مکان نمیشناسد و همیشه و همهجا وجود داشته و دارد، ولی این به آن معنا نیست که در این پدیده هیچ تغییری روی نداده باشد. هرچه به زمان حاضر نزدیک میشویم، با پیشرفتهای فناوری و امکان آزمایشهای ژنتیک پیش از بارداری و زایمان، از آمار معلولیتهای مادرزادی کم و بر معلولیتهای ناشی از حوادث افزوده میشود. از طرفی، عوامل نو پدیدی مانند پارازیتها، آلودگی هوا و گردوغبار در زمان فعلی بر افزایش معلولیتهای ذاتی تأثیرگذار بوده است.
بر اساس آمار سازمان بهداشت جهانی، هر هشت دقیقه یک کودک معلول در جهان به دنیا میآید. حدود 500 میلیون معلول در جهان وجود دارند که 80 درصد آنها در کشورهای جهان سوم ساکن هستند. آمارهای جهانی نشان میدهند 10 درصد از افراد هر جامعه معلول هستند که در ایران آمار معلولان به بیش از یکمیلیون و 300 هزار نفر میرسد.
عذرخواهی استاندار مازندران
محمد اسلامی استاندار مازندران در روز جهانی معلولان در جمع آنها اعلام کرده است که «به خاطر مشکلات در تردد جامعه معلولان از آنها عذرخواهی میکنم.» قطعاً این عذرخواهی کلامی برای پذیرش در نزد این قشر، نیاز به نمایان شدن جهت اقدام برای رفع یا حداقل کاهش آن مشکلات دارد.
ازاینرو گفتوگو کردیم با تعدادی از معلولان و رئیس جامعه معلولان شهرستان تنکابن تا مشکلات و نیازهای آنان را به گوش مسئولان استانی و شهرستانی برسانیم.
قانونی که نصف و نیمه عملی شد
مسئول جامعه معلولان شهرستان تنکابن در گفتوگو با خبرنگار ما اظهار کرد: از حدود هزار و 500 معلول شهرستان تنکابن، ۶۳۵ نفر آن معلول جسمی و حرکتی، ۵۳۸ نفر ذهنی، ۱۳۸ نفر روانی مزمن، ۷۴ نفر بینایی، ۱۳۷ نفر شنوایی و پنج نفر صوت و گفتار هستند.
معصومه بابایی با بیان اینکه معلولان جامعه ما همچون بسیاری از اقشار خاص دیگر مظلوم واقع شدهاند، گفت: مسئله لازم برای این قشر از جامعه در درجه اول کسب درآمدشان است که با توجه به شرایطی که دارند این موضوع بهسختی برایشان محقق میشود.
وی افزود: حتی با وجود قانون جذب ۳ درصد از معلولان در ادارات، اما شاهد کوتاهی در این بخش هستیم.
مسئول جامعه معلولان شهرستان تنکابن مسئله مهم دیگر این قشر از جامعه را مسئله ازدواج آنان بیان و اضافه کرد: معلولان نیز مثل سایر انسانها تمایل دارند زندگی عادی تشکیل دهند، اما با توجه به اینکه شرایط خاصی دارند، نیاز به حمایت و امکانات بیشتری است.
این مسئول با بیان اینکه بهزیستی نیز در حق این عزیزان کوتاهی دارد، یادآور شد: برابر قوانین بینالملل، آمدند برای معلولان جامعه ما درصد تعیین کنند. بهطور مثال شخصی که ۵ سال پیش دچار معلولیت شدید بود بر اساس این قوانین تبدیل به درصد معلولیت متوسط شد اما سؤال اینجاست که آیا تمهیدات و امکانات کشورهای پیشرفته نیز برای معلولان جامعه ما فراهم است تا سایر قوانین آن صدق بکند؟!
بابایی با انتقاد از اجرای طرحهای موجود، متذکر شد: به معلولان متوسط ما حقوق تعلق نمیگیرد درحالیکه هر معلولی که نیاز مالی دارد باید از حقوق برخوردار باشد.
وی گفت: در زمان انتخابات مقرر شد به هر معلولی ۱۸۰ هزار تومان حقوق تعلق بگیرد، اما بعد از انتخابات این مبلغ به ۹۵ هزار تومان کسر شد، بااینحال شاهد هستیم که همین میزان نیز یک ماه در میان انجام میشود به این صورت که یک ماه مبلغ 95 هزار تومان جدید و ماهی دیگر مبلغ ۵۳ هزار تومان قبلی واریز میشود.
حق زندگی یکسان
در ادامه یکی از معلولان عزیز شاغل در یکی از ادارات شهرستان تنکابن به خبرنگار ما عنوان کرد: حق ماست که زندگی مثل همه داشته باشیم. باید این باور را در دلها نشاند.
این بانو اضافه کرد: نباید معلولیت معنایی دیگر به زندگی انسانهایی که دچار آن شدهاند، بدهد و نباید پذیرفت که معلولیت محرومیت است.
در ادامه یکی دیگر از عزیزان این قشر، که در سطح شهر مشغول فعالیت است، در گفتوگو با خبرنگار ما به بیان مشکلات تردد در سطح شهر میپردازد و میگوید: نیاز است تا در بلوارها مناطقی که زیاد معلولان رفت و آمد دارند، بهاندازه ویلچر شکافته شود.
وی با قدردانی از شورای شهر و شهرداری برای قرار دادن موزاییکهای ویژه معلولان بینایی و نیمکتها برای استراحت شهروندان، گفت: انتظار داریم تا دربهای ورودی همهی ادارات، رستورانها، تفرجگاهها برقی باشد و در هر مکانی که معلول، سالمند، جانباز رفتوآمد دارد، در کنار توالت عمومی معمولی حداقل یک توالت فرنگی باشد.
این معلول با انتقاد از برخی ادارات ازجمله دادگستری شهرستان که فاقد رمپ هستند، عنوان کرد: ما میخواهیم بدون تقاضا از کسی، امور خودمان را انجام دهیم.
کارها برای رفع تکلیف نباشد
دانشجوی دانشگاه آزاد اسلامی تنکابن نیز متذکر شد: کارها نباید برای رفع تکلیف باشد بهطور مثال خیلی از رمپهای ایجادشده توسط بانکها یا سایر مکانها عملاً قابلیت استفاده ندارند.
جعفری با بیان اینکه برای معلولان رمپهای سیمانی مناسبتر است، افزود: چرا به ساختمانهایی که استانداردهای لازم در این زمینه را ندارند، پایان کار داده میشود؟! تمهیدات باید قبل از انجام کار در نظر گرفته شود.
وی ادامه داد: چرا آسانسور، ورودی دربها، سرویسهای بهداشتی، آبخوریها مخصوص اقشار خاص نیز لحاظ نمیشود؟! چرا ون ویژه معلولان با رمپ بالابرنده در ساعتهای معین در سطح شهر تردد نمیکند؟!
این دانشجوی معلول در پایان گفت: ما نمیخواهیم از سایرین مجزا باشیم، بلکه میخواهیم در همین جامعه در کنار باقی انسانها زندگی عادی خود را انجام دهیم.
معلولان عضوی از این جامعهاند
این شهروندان چیزی بیش از حقوق خود نمیخواهند و این امر میسر نمیشود مگر اینکه باور داشته باشیم همگی یکسان هستیم و معلولان نیز باید در تمام برنامهها، تصمیمات و قوانین لحاظ و دیده شوند.