کمی هم به دور و برت نگاه کن!

کشور، برای رسیدن به جامعه ای آرمانی و تکامل یافته و کشوری که قصد پیشرفت و تعالی در ابعاد مختلف دارد، نیاز به دانشگاه - و بهتر است بگوییم دانشجویانی- پویا و فعال دارد. دانشجویانی که جز درس و پاس کردن واحد دغدغه و اهداف دیگری هم دارند دانشجویانی که فقط برای درس خواندن به دانشگاه نیامده‌اند و خوب می‌دانند و فهمیده‌اند که می‌شود در دانشگاه‌هایی بزرگ و مهم در زمینه‌های اجتماعی و فرهنگی رشد کرد و حتی اثر هم گذاشت.

در نیمه دیگر لیوان هستند دانشجویانی که تنها دغدغه مهم زندگی شان درس خواندن و نمره گرفتن است و تا اسم از دین و سیاست و جامعه می آید، از این حرف میزنند که وظیفه دانشجو درس خواندن و یادگیری است و این گونه استدلال می‌کنند که خود آنقدر دغدغه و مشکل دارند که دیگر فرصتی برای فکر و جستجو درباره تغییر و تحولات دانشگاه و جامعه ندارند.

البته از طرفی سخن آنها درست است و باید گفت که وظیفه اصلی دانشجو درس خواندن است و نگارنده به هیچ وجه قصد کم اهمیت جلوه دادن درس را ندارد. اما باید گفت که دانشجو نباید چشم خود را به آنچه در اطرافش می‌گذرد ببندد.

دانشجو از دیدگاه عموم مردم، قشری فهیم و فرهنگی است که اطلاعات و دانسته‌های او از سایر اقشار و افراد جامعه بیشتر است. اما مدتی است که هرچه می‌گذرد این بی تفاوتی و بیخیالی بیشتر می‌شود.

آنچه که واضح و مشخص است این است که مشکلات و معضلات جمعی بر مشکلات فردی و شخصی ارجحیت دارد. دانشگاه محلی برای یادگیری و تحقیق و پژوهش و علم آموزی در زمینه تخصصی است اما همه درس های دانشگاه علوم فنی و دروس تخصصی نیست. بلکه در کنار درس خواندن باید نسبت به مسائل اطرافمان توجه داشت.

دانشجو باید نسبت به مسائل مختلف دید جامع داشته باشد و به آنچه که در زمینه تخصصی هم می‌گذرد به صورت جامع و از دید بالا نگاه کند. دانشجویی که نسبت به اتفاقات پیرامون و اطراف خود بی‌تفاوت و بی توجه است سهم مهمی در پیشرفت و خدمت به کشور ندارد و ما وظیفه ای مهم در دانشگاه داریم و آن رشد بینش سیاسی و اجتماعی ماست تا بتوانیم نقش مهمی در رشد و تعالی کشور خود داشته باشیم.

البته همه راه در رشد فکری نیست بلکه دغدغه مندی و احساس مسئولیت و از کار نترسیدن و نیز کمی از خود گذشتگی لازم است تا شرایط رخوت انگیز کنونی جنبش دانشجویی به فضایی با امید تغییر در معضلات جامعه و اثرگذاری بیشتر تبدیل شود.