به گزارش
بلاغ، شهید نظر به وجهالله دارد که تابلندای قاف دلداگی پرمیکشد و آنقدر اوج میگیرد که ققنوس خیال هم از هماوردی با او درمیماند، مقام کمال، "عندربهم یرزقون"؛ رمضان فرصتی است استثنایی تا ما هم در پرتو نورالله خرقه ظلمت را بهدر کنیم و ردای نور بر قامت خویش بیافکنیم.
علت این قلم فرسایی دیدن فیلم لحظه شهادت مدافع حرم مصطفی صدرزاده است که چند روزی است در شبکههای اجتماعی در حال انتشار است، که در آن فیلم نعره مستانه سرمیدهد "نحن شیعه علی بن ابی طالب "(ماشیعه علی بن ابیطالب هستیم)، خواستگاه این ترنم عاشقانه قلب است که فرمود:"القلب حرم الله" (قلب جایگاه کردگاراست)، دقایقی نگذشته بود که گلوله قلبش را بوسید و مصطفی در خاک غلطید و لالههای خون کاشت، به امید آنکه در لالهزار شهادت ما نیز سلوکی سیمرغ وار پیشه کنیم.
امروز خون مصطفیها را نه در آن خاک بلکه در همه جای بدنه نظام جمهوری اسلامی با چشم دل میتوان دید و عطرش را استشمام کرد، لکن تعفن اشرافیگری، غربگرایی، خودباختگی، فاصله از آرمانهای انقلاب و بیتفاوتی عطر خون شهید را به فراموشی سپرده است، چرایش را باید عاملان پاسخ دهند.
مصطفیها نرفتند تا کاخ و استخر و ویلای طاغوتی مامن و مسکن مسئول این کشور باشد، آنها رفتند تا جنگ درتهران نباشد، اما نااهلان جنگ دیگری را در همهجای کشور به راه انداختند همان متعفنین اصلاح ناپذیر،"جنگ اقتصادی". اگر مصطفی امروز بود همان نعرهای که درمقابل تکفیریون داعشی سرمیداد بر سر دواعش اقتصادی داخلی فرود میآورد، همانها که درد مردم را نمیفهمند، همانها که سفره خالی نمیدانند چیست، همانها که شرمندگی یک مرد درقبال همسر و فرزند را نمیخواهند ببینند و یا میخواهند ببینند تا بلای جان شود این زخم ناسور، همانها که در ماه رمضان نیز میکوشند تا خون مردم را در شیشه کنند.
مصطفی جان چه خوب است که نیستی تا ببینی شهر آزاد گشته اما نه آن آزاد که تو میخواستی...