تاریخ انتشارشنبه ۱۲ اسفند ۱۳۹۶ - ۱۰:۰۴
کد مطلب : ۳۵۳۰۵۹
ورزشکاران بیدار و آگاه هنگامی که عدم رویایی با اسرائیل را انتخاب می‌کنند، با انقلاب خود پیمانی مجدد می‌بندند اما در این مسئله دولت، مسئولان و مدیران ورزشی باید از ورزشکاران حمایت کنند.
۰
plusresetminus
ورزش با ستیز "ظلم و غصب" ارزشمند می‌شود
به گزارش بلاغ، در دنیایی که رژیم آدم‌کش صهیونیستی با تکیه بر حامیانی مانند آمریکا و آل‌سعود از هر حربه‌ای برای نابود کردن ایران اسلامی استفاده می‌کند، ایستادن پای آرمان‌ها و اعتقادات نظام اسلامی، عدم تقابل با این رژیم و همدردی با مردم فلسطین تبعات زیادی را به همراه خواهد داشت.
            
انقلاب اسلامی در عرصه‌های مختلف ثابت کرده است که این رژیم خون‌خوار را به رسمیت نمی‌شناسد، زیرا شاکله انقلاب اصل وجودی اسراییل را قبول ندارد، حال دیگر فرقی ندارد در میادین ورزشی با این رژیم روبرو شویم یا در عرصه‌های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی.
            
ورزشکاران ایرانی از جمله  آرش میراسماعیلی‌، محمد علیرضایی، وحید هاشمیان، اشکان دژاگه و چهره‌های بسیار دیگری بارها در مسابقات حساس بین‌المللی میان دو راهی مدال و شرافت، اخلاق حرفه‌ای و وجدان، شرافت را برگزیدند و با به رسمیت نشناختن اسرائیل اگرچه گاه از مدال‌های رنگین دور مانند، اما نشان دادند که از وجدانی بیدار و آگاه برخوردارند.
                 
هر کسی که بویی از انسانیت برده باشد هیچ گاه حاضر نیست این رژیم را به رسمیت بشناسند، نمونه این ادعا ورزشکاران خارجی مانند کریستیانو رونالدو فوتبالیست پرتغالی است که نه هویت ایرانی دارد و نه دین اسلام، اما بارها حمایت خود را از مردم فلسطین اعلام کرد و صراحتاً بیان کرد که اگر اسرائیل را به رسمیت بشناسد هرسال توپ طلا را به او می‌دهند اما از مظلومیت کودکان فلسطینی دست نخواهد کشید.
            
در عرصه کشتی نیز بارها رویایی ایران با اسرائیل اتفاق افتاد و هربار ایران پاسخ محکمی به این رژیم داد، در آخرین مورد  و در رقابت‌های کشتی آزاد امیدهای جهان (زیر ۲۳ سال) نیز علیرضا کریمی به دلیل اینکه در مسابقه بعدی خود باید با کشتی‌گیر اسرائیلی مبارزه می‌کرد، با وجود غلبه بر حریف روسی‌اش، به شکست راضی شد، داستان این شکست اما در آن سالن به اتمام نرسید، پس از آن بود که افرادی خواسته یا ناخواسته در نقش سربازان داخلی و خارجی اسرائیل در ظاهر برای حمایت از وی اما در واقع با یافتن فرصتی مناسب نسبت به عدم رسمیت شناختن اسرائیل موضع نشان دادند، موج توییتری راه انداختند و این کشتی‌گیر عزتمند ایرانی را "مجبور" خوانند.
              
این مدعیان عقیده دارند با روبرو نشدن با اسرائیل این ورزش ایران است که ضربه می‌خورد، زحمات ورزشکاران ما است که به باد می‌رود و یا در حمایت از آنانی که تن به بازی با اسرائیل شدند، اخلاق حرفه‌ای را بهانه می‌کنند، اما به راستی کدام اخلاق این جواز را صادر می‌کند تا دستانی که به خون کودکان معصوم آغشته را بفشاریم؟
                 
آری شاید ورزشکاران ما با این انتخاب مدالی دریافت نکنند و یا به نظر آنان متضرر شوند، اما فراموش نکنند انقلاب اسلامی ایران و سربازان معتقدش به‌دنبال مدال گرفتن از این رژیم نیستند و نمی‌خواهند صفحه رسمی اسرائیل در توییتر برای‌شان هشتگ "آفرین" بزند.
             
برای عدم رویایی با اسرائیل باید غیرت داشت و خون‌های کودکان بی‌پناه فلسطین را دید، اصلاً چرا راه دور برویم در همین ایران کم نیستند کودکانی که با جنایت‌های این رژیم غاصب یتیم شدند، علیرضا و آرمیتاهایی که سازمان سراسر سیاه موساد و متعلق به اسرائیل پدران‌شان را ترور کرد.
                
در این میان اما برخی فراموش کردند از همان ابتدای انقلاب اسلامی امام راحل(ره) مخالفت قاطع خود را با رژیم اسرائیل اعلام و بیان کردند که ملت عزیز ایران از اسرائیل متنفر است و مقام‌‌معظم‌رهبری نیز رویارو نشدن با اسرائیل را پا گذاشتن بر روی نفس می‌دانند، این عده فراموشکار  فرافکنی می‌کنند و حاضرند دست به هر حرکتی بزنند، بازی رسانه‌ای و کلیپ‌سازی کنند، خود را به در و دیوار بکوبند اما مبادا پای‌شان به پرچم اسرائیل بخورد.
            
اینان ادعا می‌کنند کشتی، فوتبال و به‌‌صورت کلی ورزش سیاسی نیست و نباید ورزشکاران وارد بازی سیاسی شوند، اما اگر ورزش و سیاست از هم جدا بود چرا آمریکا در سال ۱۹۸۰ به المپیک شوروی نرفت و شوروی نیز در سال ۱۹۸۴ به المپیک آمریکا؟.
          
برای این عده ورزش، هنر و هر عرصه‌ دیگری زمانی، که باید به خواسته خود برسند، می‌تواند سیاسی باشد اما به‌وقت مواجه با اسرائیل و غرب خیر! در پاسخ به این افراد باید گفت عزیزان این جنایت است که سیاسی نیست و نباید چهره سیاه اسرائیل را به اسم ورزش تطهیر کرد.
              
هجمه‌های روانی علیه عدم رویایی ایران با اسرائیل مخصوصاً زمانی شدت گرفت که نخست‌وزیر اسرائیل در نمایشی مضحک خواست احساسات مردم را برانگیزد تا چشمان‌مان را ببندیم و به علیرضا کریمی فکر کنیم، نخست‌وزیر رژیمی که در بی‌رحمی شهره است آنقدر از این اقدام ایران خشمگین است که نقاب مهربانی بر چهره می‌زند، بلکه کلاهی نمدین برای خود بسازد و این بازی اتفاقاً سیاسی وقتی به اوج رسید که احتمال تعلیق کشتی ایران مطرح شد، اگرچه این احتمال موقتاً با محرومیت شش ماهه علیرضا کریمی رفع شد، علیرضا کریمی که با وجود همه گله‌هایی که از برخی مسئولان در نادیدن حرکت ارزشمندش داشت راضی بود خود محروم شود، اما کشتی کشورش خیر.
             
همان‌طور که مقام‌معظم رهبری در دیدار با این ورزشکار مطرح کردند، اقدام وی حرکتی از جنس پهلوانان نامی بود اما ایشان  تاکید داشتند که مسئولان نباید در تجلیل و پاداش مادی این قهرمان واقعی کوتاهی کنند، اگرچه این  ورزشکاران بیدار و آگاه هنگامی که عدم رویایی با اسرائیل را انتخاب می‌کنند، با انقلاب خود پیمانی مجدد می‌بندند اما در این مسئله دولت، مسئولان و مدیران ورزشی نباید وظیفه خود را فراموش کنند، آنچه مهم است بیان انزجار و نفرت ملت ایران از این رژیم است اما در اجرای این سیاست، مسئولان باید راهبردی صحیح را اتخاذ کنند، سیاستمداران، دولتمردان و مدیران باید در زمان وقوع این اتفاق حامی ورزشکاران باشند تا خطر تعلیق یا محرومیت شامل حال ورزشکاران نشود و حتماً فضای عمومی جامعه قدردان این عزیزان باشد.
ارسال نظر
نام شما
آدرس ايميل شما

سینمای دفاع مقدس؛ محبوب و مهجور
جمعه ۱۰ فروردين ۱۴۰۳ - ۰۰:۰۰
چرا مجازات ارتداد سنگین است؟
چهارشنبه ۸ فروردين ۱۴۰۳ - ۰۰:۰۰