ننگ فتنه با رنگ فیلم پاک نمی‌شود/ فتنه‌جویان امروز، تاییدکنندگان فتنه دیروزند

              
این روز در تاریخ ملت‌ و نسل‌های آینده ثبت شد، یکی از راه‌های ثبت خروش باشکوه مردم انقلابی ایران عرصه فرهنگی است، اگرچه اقداماتی در این عرصه از قبیل ساخت کلیپ، موزیک ویدیو و یا بعضاً فیلم‌هایی پیرامون فتنه ۸۸ انجام شد، اما به صراحت می‌توان گفت این اقدامات کافی نیست.

         
طرح و نقشه‌های دشمنان خارجی‌و منافقان داخلی هیچ‌گاه تمامی ندارد، که ما با فراغ بال و با لبخندی از سر خرسندی تنها خاطره ۹ دی را تعریف کنیم، بلکه باید اقداماتی همه جانبه جهت تبیین چگونگی شکل‌گیری فتنه ۸۸ و روزهای پیش از ۹ دی انجام دهیم، زیرا اگر ما دست بر روی دست بگذاریم هستند کسانی که تاریخ را تحریف می‌کنند و برهم‌زنندگان امنیت‌ و آسایش ملت ایران را مظلوم‌ و بی‌گناه به تصویر خواهند کشید.

            
همان‌گونه که واقعیت فتنه در فیلم "عصبانی نیستم" وارونه نمایش داده شد و این روزها درست در آستانه نهم دی، تب اکران این فیلم توقیفی بالا گرفت. برخی هنرمندان، سیاست‌مداران و نمایندگان مجلس این بار در آزمایشی دیگر نقاب از چهره‌شان افتاد و برای هرچه سریع‌تر اکران شدن این فیلم‌ عجولانه نامه‌ها امضا کردند.

             
فیلمی که برخلاف عنوان آن از عصبانیتی عمیق سرشار است، عصبانیت افرادی که در برابر ایمان، وحدت و یکپارچگی مردم شکست خوردند، این فیلم با عنوان "عصبانی نیستم"، داستان پسری عصبی به نام نوید است که در جریان فتنه ۸۸ به دلیل فعالیت‌های سیاسی، ستاره‌دار و از دانشگاه اخراج شد. او عاشق دختری هم‌فکر خودش است که به دلیل اوضاع بد اقتصادی و مخالفت پدر دختر برای وصال به او مشکل دارد.

              
مخاطب این فیلم در ظاهر داستان عاشقانه نوید و ستاره را دنبال می‌کند، اما خط تعلیق اصلی این فیلم آرزوی تغییر نظام اسلامی است که شخصیت نوید بارها در دیالو‌گ‌های خود آن را بیان می‌کند.

              
کارگردان این فیلم برای بیان عقاید خود و هم‌مسلکانش از هرچه در توان داشت استفاده کرد، نوید فیلم به صراحت در دفاع از فتنه‌گران بیان می‌کند که «مصدق در حصر رفت نه فکرش»، روزنامه‌های اصلاح‌طلب با تیترهای حمایت از امثال خاتمی و دستبند سبز آویخته به دیوار اتاق این دانشجوی ستاره‌دار، نشانگر آخرین دست‌و پا زدن‌های فتنه‌گران است که البته در شرایط عدم نظارت درست، برای اکران نیز لحظه‌شماری می‌کنند.

             
اینکه حتی نمایندگان مجلس شورای اسلامی ما به ویژه نماینده شهرستان بابل دغدغه و نگاه فرهنگی دارند خوب است، اما باید از آنان پرسید چرا نگاه حمایت‌گرانه شما به سینما و فرهنگ تنها شامل محصولات فرهنگی زاویه‌دار با انقلاب مانند فیلم "عصبانی نیستم" می‌شود و چرا در آستانه ۹ دی برای اکران هر چه سریع‌تر آن اصرار دارید؟!.
               
چرا نمایندگان ملت ایران، که باید حافظ منافع نظام اسلامی و مردم باشند، به خود اجازه می‌دهند از فیلمی حمایت کنند که آشکارا همه ارکان نظام را زیر سوال می‌برد، فتنه‌گران را اهل منطق و مدارا می‌داند و بسیجیان و افراد مذهبی را اهل دعوا، چادر به سری که با عشوه‌گری و رژلب قرمز سوگلی رییس خود است را نماد زنان باحیای چادری قرار می‌دهد.

فیلمی که مملو است از هجوم صدای احمدی‌نژاد، تصویر مرتضوی، شخصیت‌های منفی با ریش و تیپ مذهبی و به صورت آشکارا به دنبال تحریک جناح سیاسی خاصی است.

           
چرا باید اکران و یا عدم اکران فیلمی که پر است از صحنه‌های اروتیک و دیالوگ‌هایی  جهت  عادی‌سازی بی‌عفتی کلامی، برای نمایندگان مجلس این همه مهم باشد؟

              
اگر این نمایندگان ادعا دارند تنها نگاه‌شان فرهنگی است و  چنین برداشت سیاسی  وجود ندارد، راه را به اشتباه رفتند؛ زیرا کارگردان این فیلم به صراحت و بارها موضع خود را اعلام کرد، ولی اگر با درک درست از هدف فیلم همچنان بر حمایت از آن اصرار دارند، باید بر حال فرهنگ و سینمای این کشور گریست.

              
اکنون که به مانند روزهای پر التهاب فتنه ۸۸ نقاب از چهره خیلی‌ها افتاد، باید در انتظار پاسخ درستی از مردم باشند، همان‌گونه که ملت ایران بالاخره در روز ۹ دی زیر سایه امام‌حسین^_(ع) و ولایت فقیه، طومار فتنه و فتنه‌گران را درهم پیچیدند، دیر یا زود و در وقت انتخابی دیگر دست رد به سینه ادامه‌دهندگان راه فتنه خواهند زد.

           
"عصبانی نیستم" را می‌توان فریاد عصبانیت سرخوردگان و فتنه‌گران از تجلی ایمان مردم در ۹ دی دانست، سرخوردگانی که مشکل‌شان فقط روی کارآمدن یک جناح سیاسی خاص نبود، این فیلم تلاش می‌کند مرگ امید و فقدان توکل به خدا را به مردم تلقین کند، کارگردان کینه‌های جناح سیاسی خود را به عامه مردم گره زده و می‌خواهد با نماد قرار دادن دانشجوی فقیر حقیقت فتنه‌ که از خوی اشرافی آشوب‌گران نشات گرفته بود را کتمان کند.
       
و حال تنها سوالی که برای ملت ایران باقی می‌ماند این است که متولیان فرهنگی کشور کجایند؟

            
چرا سال‌هاست سرهای‌شان را در برف فرو کردند؟ چرا سینمای ایران تنها محل عرض‌اندام یک تفکر خاص شده است؟
             
چرا سینمایی که می‌تواند باعث رشد و اعتلای فرهنگ کشور شود، تنها در آرزوی دست یافتن به خرس‌ و عروسک‌های طلایی فستیوال‌های خارجی است، سینمایی که باید همسو با دغدغه مردم و اولویت‌های روز جامعه حرکت کند، همواره تصویر سیاه، ناامیدانه، سیاست‌زده و غرق در فرهنگ منحط غربی را نشان می‌دهد، تصویرهایی سرشار از خیانت و زنان سیگار به دست.

         
و کلام آخر:

آیا آقایان نماینده مجلس این فیلم را کامل دیده‌اند و از عقاید کارگردان فیلم به صورت شفاف آگاه هستند، که اثر امضای‌شان را به راحتی حواله ذهن جامعه می‌کنند؟ لطفا پاسخگوی امضای خود باشید.