برجسته ترين مقامي كه قرآن كريم براي يوسف (عليه السلام) اثبات مي كند، مخلَص بودن اوست. اخلاص درجه عاليه كمال انساني است و بنده مخلَص كسي است كه اولاً صحيفه نفس او را خلوص و محبّت خدا پر كرده و در حرم قلب او غير از خدا راه نداشته و مجالي براي انديشه بد و شيطنت نباشد و ثانياً خدا او را براي خود برگزيده و خالص كرده باشد. همان طور كه خداي سبحان درباره اسحاق، يعقوب و ابراهيم (عليهم السلام) فرمود: «انا اخلصناهم بخالصة ذكري الدار»[2] اينها بندگان مخلَص ما هستند، روي اخلاص يوسف صديق نيزصحه گذاشت و فرمود: «إنّه من عبادنا المخلَصين»[3] او بنده مخلَص خداست، از اين رو گرچه به سنگين ترين آزمون الهي مبتلا شد اما پيروز به در آمد؛ در همه حالات صبور و شاكر بود. نه به احدي متوسل شد، نه حزن و هراسي داشت چنانكه در بحبوحه نشاط جواني با فراهم بودن همه امكانات، دامن خويش را به گناه نيالود.
پي نوشت:
[1] سوره انعام، 124.
[2] سوره ص، 46.
[3] سوره يوسف، 24.
تفسير موضوعي، ج7، ص64-65.
