از لخویا سه بر صفر شکست خورده‌ایم و از الریان و حالا هم از السد با نتایج مشابه سه بر یک باخته‌ایم. در مقابل الهلال هم یک شکست سه بر صفر و یک شکست ۴ گله داریم. چرا پرسپولیس باید چنین شکست‌های سنگینی در کارنامه‌اش داشته باشد؟ پرسپولیس برانکو یا این حریفان را منکوب می‌کند اما اگر بخواهد شکست بخورد کمتر از سه گل دریافت نمی‌کند. طوری شده که وقتی اولین گل را دریافت می‌کنیم چشم‌بسته در انتظار گل‌های دوم و سوم و حتی چهارم هم هستیم. گزارشگرهای رادیویی و تلویزیونی بازی پرسپولیس - السد هم همین احساس را داشتند و خب احساسشان درست هم از آب درآمد. در واقع پرسپولیس تیم بسیار خوبی است که اگر ببازد، بد می‌بازد.
دیروز السد تیم برتر میدان بود. بازیکنان اسپانیایی، الجزایری و پرتغالی الاصل و همین‌طور مرتضی پورعلی‌گنجی خودمان، کلاس بازی بالایی داشتند اما در پرسپولیس هم وحید امیری، سیدجلال حسینی، علیپور، بیرانوند و محمد انصاری بازیکنان خوبی هستند. در قواره تیم ملی ایران. تیم سی‌ام جهان. اما چرا آنها این‌گونه مقهور حریف بودند؟ آنچه ما می‌دیدیم فروپاشی تدریجی پرسپولیس بود. تیمی که به لحاظ روانی آماده این بازی بزرگ نبود. دیروز همین تماشای تلاش ربیع‌خواه برای مهار ژاوی از صحنه‌های دردناک تاریخ فوتبال ما بود...
چندماه پیش بعد از موفقیت پرسپولیس در گذر ۱۰ نفره از سد تیم بزرگی مثل الاهلی، از برانکو خواسته بودم: کمی عصبی باش.. برانکو ذاتا خونسرد است. پسیو است. کسی در دانش او شک ندارد اما او به جز طراحی تاکتیک‌های مناسب برای هر بازی، از تهییج روحی تیم‌هایش به هنگام بازی‌های بزرگ ناتوان است. او این مسئله را بارها و بارها ثابت کرده است. او فقط در لحظات خاص، در بازی‌هایی ویژه، شروع به تهییج بازیکنانش و ایجاد انگیزه می‌کند. شاید چون به کفایت تاکتیکی خود و ایده‌هایش بیش از حد مطمئن است. تیمی مثل پرسپولیس آکنده است از بازیکنان بازیگوش و اطرافش نیز پر از طرفداران خوش‌سیمای پلنگ‌وار(!) و میلیاردرهای چک دردست و سلبریتی‌های فتان و دلربا. در این تیم غفلت از ایجاد انگیزه و تفهیم دوباره مأموریت، خالی شدن روحی را به دنبال دارد. این اتفاقی است که برانکو و پرسپولیس مدام با آن دست به گریبانند. در آستانه دربی یکی باید بیاید به پرسپولیس انگیزه لازم را بدهد. یکی باید بیاید برانکو را عصبانی کند!
