دوستان خدا همان کسانی هستند که باطن دنیا را می نگرند در حالی که دیگر مردم به ظاهرش چشم دارند.
به آینده و فرجام دنیا مشغولند در حالی که سایر مردم به نقد و امروز آن سرگرمند.
آنچه را از دنیا که می ترسند آنان را نابود کند، نابود می کنند.
آنچه را از دنیا که می دانند بزودی آنان را ترک خواهد گفت، ترک می کنند.
آنچه را که دیگران از دنیا زیاد و با ارزش می شمارند اندک و حقیرش می بینند و رسیدن خود به آنها را از دست دادن [سعادت و رستگاری خویش] می شمارند.
دشمن چیزی هستند که مردم [دنیا طلب] با آن در صلح و سازشند. و دوستدار چیزی هستند که مردم با آن دشمنی می ورزند!
کتاب [خدا] به وجود آنان شناخته و دانسته می شود و آنان به آن دانا و عارفند، کتاب به آنان استوار است و آنان به کتاب استوارند.
بالاتر از چیزی که بدان امید بسته اند امیدی نمی شناسند و ترسناکتر از چیزی که از آن می ترسند، چیزی را مایه ترس نمی دانند.
متن حدیث:
" نهج البلاغه، حکمت ۴۳۲"