آیت الله دستغیب (ره) در کتاب گناهان کبیره در مورد ناامیدی می‌گوید:پس ملاحظه حالات اشخاصی که به درگاه خدا رجوع کرده و حاجت روا شدند، آیا انسان عاقل می‌تواند از پروردگار کریم خود مایوس و از رستگاری خود یا دیگری نا امید شود؟ به خاطر همین است که علما فرمود: ه اند:شخص مسلمان نباید به طور قطع خود را از کفار و فساق بهتر بداند و خود را سعید و آن‌ها را شقی ببیند بلکه باید حالش این طور باشد که اگر لطف و توفیق الهی درباره ما مستمر باشد و با همین حالی که هستیم و بهتر از دنیا برویم و فلان کافر و فاسق هم اگر همین طور خذلان خدا شامل حالش بوده و با این حال فعلی از دنیا برود آن وقت من از او بهتر خواهم بود.
ایشان در ادامه می‌گوید:ناامیدی از ترقی و تعالی در مراتب انسانیت هرچند مصداق بارز ناامیدی نیست، ولی مومن نباید گمان کند که برای ترقی انسان در مقام‌های معنوی به تنهایی برخی اسباب مثل قوه جوانی و ذکاوت موثر است. در طول تاریخ چه اشخاصی بودند که هیچ کدام از این‌ها را نداشته و به فضل الهی به درجات عالی رسیده اند مانند فضیل بن عیاض و برهم نصرانی که همه در پیری لطف الهی شامل حالشان شد.
شهید دستغیب در ادامه می‌گوید:یاس از لوازم و آثار کفر و انکار خداوند است، زیرا کسی که خدا را به قدرت و کرم وعلم شناخت و دانشت که آفریننده همه عوالم است و شدرتش نامحدود و حکمتش نامتناهی است دیگر باید امیدش فقط به خدا باشد.