شخص منافق هرگاه نگاه میکند برای سرگرمی است ، هرگاه سکوت میکند همراه با غفلت است ، وقتی سخن میگوید بیهودهگویی میکند.
هرگاه بینیاز شود طغیان میکند ، وقتی گرفتاری به او رسد داد و فریاد راه میاندازد ، زود ناراحت میشود و دیر خشنود میگردد.
از اندکِ خدا ناخشنود میشود و بسیارش هم او را خشنود نمیسازد ، شرّ بسیار در سر میپروراند و مقداری از آنها را به کار میبندد و افسوس میخورد که چرا فلان کار بد را انجام ندادهاست.
متن حدیث:
امیر المؤمنین علیٌّ علیهالسلام :
المُنافِقُ إذا نَظَرَ لَها ، وإذا سَکَتَ سَها ، وإذا تَکَلَّمَ لَغا ، وإذا استَغنی طَغا ، وإذا أصابَتهُ شِدَّةٌ ضَغا ، فهُو قَریبُ السُّخطِ بَعیدُ الرِّضا ، یُسخِطُهُ علَی اللّه الیَسیرُ ، ولا یُرضیهِ الکثیرُ ، یَنوی کثیرا مِن الشَّرِّ ویَعمَلُ بطائفَةٍ مِنهُ ، ویَتَلَهَّفُ علی ما فاتَهُ مِن الشَّرِّ کیفَ لَم یَعمَلْ بهِ !
"تحف العقول، صفحه ۲۱۲"
