شخص منافق هرگاه نگاه می‏‌کند برای سرگرمی است ، هرگاه سکوت می‌‏کند همراه با غفلت است ، وقتی سخن می‌‏گوید بیهوده‌‏گویی می‌‏کند.

 هرگاه بی‏‌نیاز شود طغیان می‏‌کند ، وقتی گرفتاری به او رسد داد و فریاد راه می‌‏اندازد ، زود ناراحت می‏شود و دیر خشنود می‌‏گردد.

 از اندکِ خدا ناخشنود می‏‌شود و بسیارش هم او را خشنود نمی‌‏سازد ، شرّ بسیار در سر می‏‌پروراند و مقداری از آنها را به کار می‌‏بندد و افسوس می‏‌خورد که چرا فلان کار بد را انجام نداده‌‏است.

متن حدیث: 

امیر المؤمنین علیٌّ علیه‌‏السلام :

المُنافِقُ إذا نَظَرَ لَها ، وإذا سَکَتَ سَها ، وإذا تَکَلَّمَ لَغا ، وإذا استَغنی طَغا ، وإذا أصابَتهُ شِدَّةٌ ضَغا ، فهُو قَریبُ السُّخطِ بَعیدُ الرِّضا ، یُسخِطُهُ علَی اللّه الیَسیرُ ، ولا یُرضیهِ الکثیرُ ، یَنوی کثیرا مِن الشَّرِّ ویَعمَلُ بطائفَةٍ مِنهُ ، ویَتَلَهَّفُ علی ما فاتَهُ مِن الشَّرِّ کیفَ لَم یَعمَلْ بهِ !

"تحف العقول، صفحه ۲۱۲"