نَفَسُ الْمَهْمُومِ لَنَا الْمُغْتَمِّ لِظُلْمِنَا تَسْبِیحٌ وَ هَمُّهُ لِأَمْرِنَا عِبَادَةٌ وَ کِتْمَانُهُ لِسِرِّنَا جِهَادٌ فِی سَبِیلِ اللَّهِ قَالَ لِی مُحَمَّدُ بْنُ سَعِیدٍ اکْتُبْ هَذَا بِالذَّهَبِ فَمَا کَتَبْتَ شَیْئاً أَحْسَنَ مِنْهُ (۱).
نفس کسی که برای ما اندوهناک باشد، تسبیح و هم و غم او به خاطر ما عبادت است و پوشاندن راز ما جهاد در راه خدا است.
امام علی(ع) با آن همه فداکاری و از جان گذشتگی در راه اسلام بعد از رحلت پیامبر(ص) حق مسلّمش را گرفته و ۲۵ سال خانه نشین کردند. درِ خانه اش را آتش زدند و به همسر عزیزش، فاطمه بدترین توهین را کردند و پهلویش را شکستند و صورتش را سیلی زدند و فرزند معصومش، محسن را شهید کردند. برای بیعت با خلیفه، ریسمان به گردنش انداخته و به طرف مسجد بردند، ولی آن بزرگوار برای حفظ اسلام دندان به جگر گذاشته و آن قدر صبر کردند که واژه صبر در مقابل او خجل بود، چون خود فرمود:
صبر کردم در حالی که خار در چشم و استخوان در گلو داشتم.
به این حد هم اکتفا نکرده، کافرش خواندند. به جرم مخالفت با اسلام و رسول اللّه و قرآن در محراب مسجد شمشیر زهرآلود بر فرق نازنینش فرود آورده و شهیدش کردند.
بعد از شهادت از جسد مطهرش نگذشتند. تصمیم گرفتند آن را آتش بزنند. به همین خاطر بیش از صدسال قبر مبارکش مجهول بود. به دستور معاویه خطبای مزدور چندین سال حضرت را در منبر لعن کرده و گروهی از به ظاهر نمازگزاران در قنوت نماز نفرینش می‌کردند.
دشمنی بنام بنی امیه تمام توان خود را به کار برده بود که نام و یاد و تمام زحمات و آثار حضرت را از صفحه روزگار بر دارد. در نتیجه نام رسول خدا (ع) و بالاتر از همه اسلام را از بین ببرد. پس برای امام علی (ع) هم مراسم عزا بر پا می‌شود. پیروان حضرت در برخی مکان‌ها و کشور‌ها به خوبی از حضرت تجلیل به عمل می‌آورند.
اما سوگواری و عزاداری برای شهادت حضرت اباعبدالله (ع) و یارانش آن قدر روشن است که نیاز به گفتن ندارد. شهادت امام حسین (ع) و یارانش و اسارت و دربدری اهل بیتش به قدری جان سوز و جان گداز بود که تاکنون در جهان اسلام بلکه در تاریخ بشر چنین مصیبت و بلیه‌ای رخ نداده است. او را به جرم این که از دین خارج شده و علیه خلیفه وقت یزید قیام کرده، در کنار شریعه فرات با لب تشنه سر بریدند. اسب بر پیکر مبارکش تازاندند. بعد از شهادت حضرت زن و فرزنش را به اسارت برده، بدترین هتّاکی‌ها و زخم زبان‌ها را به آن‌ها زدند. در مسیر راه به هر شهر و دیاری که می‌رسیدند، مردم با پوشیدن لباس نو و رقص و پای کوبی از آن‌ها استقبال می‌کردند و می‌گفتند این‌ها خارجی اند و مستحق عذاب!
ضمن اینکه اگر شهادت امام حسین(ع) نبود، دین جدش پیامبر اسلام که با زحمات زیاد به دست آمده بود، به دست بنی امیه کثیف از بین می‌رفت. از این رو امامان معصوم به بر پایی عزا تاکید فراوان دارند.
با توجّه به مطالب فوق حال بگویید بهترین و عاقلانه‌ترین روش مبارزه با مخالفان اهل بیت و اسلام و خنثی کردن تلاش بی وقفه چندین ساله آن‌ها و زنده کردن نام علی و حسین و اهل البیت و شرح جنایت‌ها و خیانت‌هایی که بر آن‌ها صورت گرفت، چه بوده و چیست؟ آیا روشی بهتر از تشکیل مجالس و اقامه عزا برای علی و فاطمه و حسین (ع) وجود دارد؟!
در اهمیت عزای امام حسین (ع) احادیث فراوان نقل شده، از جمله این حدیث که از حضرت رضا (ع) نقل شده است:
محرم ماهى بود که اهل جاهلیت نبرد را در آن حرام میدانستند، ولی بعد از آن خون ما را در آن حلال شمردند. حرمت ما را هتک کردند. فرزندان و زنان ما را اسیر کردند. آتش به خیمههاى ما زدند. آنچه از وسائل در آن بود چپاول کردند. در امر ما رعایتى به خاطر رسول خدا نکردند. روز شهادت حسین (ع) چشم ما را فراوان گریاندند. اشک ما را روان ساخت. عزیز ما را در زمین کربلا خوار کردند. گرفتارى و بلا به ما دچار ساختند. از این رو تا روز قیامت بر مانند حسین باید گریست. این گریه گناهان بزرگ را بریزد. پدرم را روشی بود که، چون محرم می‌شد خنده نداشت. اندوه بر او غالب بود تا روز دهم محرم. روز دهم روز مصیبت و حزن و گریهاش بود. می‌فرمود: در این روز حسین کشته شد. (۲)
سایر امامان برای بیان حقّانیّت اهل بیت، از بیان مظلومیت علی و شهادت جانگداز حضرت امام حسین (ع) استفاده می‌کردند. گاهی خود ذکر مصیبت می‌نمودند. به یاران و اصحاب خویش سفارش اکید دراقامه عزا می‌کردند. به شعرا و مدّاحان اهل البیت به خصوص مداحان امام علی و فاطمه اطهر و امام حسین(ع) جایزه و انعام می‌بخشیدند. این‌ها همه پاسخ چرایی عزاداری برای امام حسین(ع) است.
به هر حال به سه دلیل می‌توان اهمیت و بزرگی عزاداری امام حسین(ع) را نسبت به سایر امامان دیگر توجیه کرد:
۱. دستور اهل بیت.
۲. ماهیت قیام امام حسین(ع) و اهداف آن.
۳. کیفیت شهادت آن حضرت.
این‌ها عواملی بود که در اهمیت و بزرگی قیام امام حسین (ع) دخیل بوده است.
پی نوشت‌ها:
۱. کافی، ص. ۱۲۸.
۲. امالى شیخ صدوق، ص. ۱۲۹.
