امام با تشكیل حلقات درس و تبیین معارف و مبانی تشیع، به نشر و تبلیغ اسلام پرداخت. روایات بسیار زیادی را بیان فرمود. به همین جهت حیات مجددی در كالبد شیعه دمیده شد. معارف و احكام شیعه بیش از هر زمانی مطرح گردید. نظم و ترتیب خاص و ارزندهای به شیعه داده شد. بدین جهت این مذهب را به امام جعفر صادق منسوب مینمایند. زیرا علاوه بر تحكیم مبانی آن، عمده احادیث این مذهب- نسبت به امامان دیگر - از این امام بزرگوار نقل شده است.
در مجلس درس ایشان هزاران تن شركت میكردند. برخی از آنان مانند ابوحنفیه، مالك بن انس، جابر بن حیان و زرارة بن اعین، از اركان و بزرگان اهل سنت و شیعه به شمار میآمدند.(۱) مرحوم جعفرشهیدی می‌نویسد:
«آن كه در اخبار فقه شیعه تتبع كند ،خواهد دید روایت‌هاى رسیده از امام صادق (ع) در مسائل مختلف فقهى و كلامى مجموعهاى گسترده و متنوع است. براى همین است كه مذهب شیعه را مذهب جعفرى خواندهاند. گشایشى كه در آغاز دهه سوم سده دوم هجرى پدید آمد، موجب شد مردم آزادانهتر به امام صادق (ع) روى آورند. گشودن مشكلات فقهى و غیر فقهى را از او بخواهند. ... دانشمندان از هیچ یك از اهل بیت رسول خدا به مقدار آنچه از ابوعبدالله روایت دارند، نقل نكردهاند. هیچ یك از آنان متعلمان و شاگردانى به اندازه شاگردان او نداشتهاند. روایات هیچ یك از آنان برابر با روایت‌هاى رسیده از او نیست. اصحاب حدیث نام راویان از او را چهار هزار تن نوشتهاند. نشانه آشكار امامت او خردها را حیران مىكند و زبان مخالفان را از طعن لال مىسازد.» (۲)
پی نوشت‌ها:
۱.محمدجواد مشكور، تاریخ شیعه و فرقههای اسلام تا قرن چهارم، بی نام، ص ۱۰۶ - ۱۰۵؛مهدی پیشوایی، سیره پیشوایان، قم، موسسه امام صادق (ع)،۱۳۷۹ش ،چاب یازدهم، ص۳۵۹
۲. جعفر شهیدى، زندگانى امام صادق، ص۶۱
