یک: خبری در راه است
یکی دو ماه است به هر بهانه‌ای یادمان می‌آورند دعا کنیم: «خدایا! عمر ما را به ماه بعد برسان...»۲. حالا دعاهایمان مستجاب شده! به ماه بعد رسیده‌ایم. به یک فرصت یک ماهه دوباره. به یک ظرفیت زمانی عجیب و غریب برای عبودیت و تقرب. ما آدم‌های فرصت‌سوزی هستیم. او اما ناامید نمیشود از ما. به عدد سال‌های زندگی‌مان، ماه‌رمضان‌ها را تکرار می‌کند و امید دارد لحظاتش را قدر بدانیم.
دو: تمرین تقوا
آن‌جایی که روزه را حکم کرده، آخرش گفته؛ «لعلکم تتقون»۳، گفته روزه را واجب کردم بر شما بلکه باتقوا بشوید! انگار روزه‌داری تمرین تقوا باشد؛ همان پرهیز همیشگی، هوای حدود خدا را داشتن، حساب‌بردن دائمی از او که خیر بنده‌هایش را بهتر از هر کسی می‌داند و فرمان‌بری او که بهتر از هر کس می‌تواند برای زندگی مخلوقاتش برنامه عملی بدهد. «تقوا» همان مسیر آدم‌شدن است. و کیست که دلش آدم‌شدن نخواهد؟ و دلش نخواهد به قدر روزه‌گرفتنی هم شده، به سمت و سوی تقوا برود، رنگ «متقین» به خودش بزند.
سه: اهل این ماه بشویم!
حضرت زین‌العابدین(ع) توی دعای چهل و چهارم صحیفه، عبارتی دارند به این مضمون که: «خدایا ما را از بهترین اصحاب و اهالی این ماه قرار بده»۴. یعنی جماعتی هم هستند که به دوست‌داشتن این ماه شناخته می‌شوند. لذت می‌برند از فضای این ماه؛ از نفس‌کشیدن در حال و هوایش. آدابش را با دل و جان به‌جا می‌آورند. با روزهای روزه‌داری و شب‌های بی‌خوابی و ذکر و مناجاتش انس می‌گیرند. می‌شوند اهالی و اصحاب رمضان. لابد هر سال روزشماری می‌کنند برای دیدن و رسیدنش... بعد، گفته‌اند ما هم توی آستانه این ماه، دعا کنیم شبیه بهترینِ آن‌ها بشویم؛ از اهالیِ این ماه!
پی‌نوشت:
۱. اللهم ان لم تکن غفرت لنا فی ما مضی من شعبان فاغفر لنا فی ماه بقی منه (از دعاهای توصیه شده در ماه شعبان)
۲. ... و بلغنا شهر رمضان... (از دعاهای وارده در ماه رجب و شعبان)
۳. سوره بقره/ آیه ۱۸۳
۴. و اجعلنا لشهرنا من خیر اهل و اصحاب (صحیفه سجادیه/ دعای ۴۴)
