روزنامه‌های زنجیره‌ای در سال 92 حرف‌های روحانی و وعده‌های اشتغال میلیونی او را با آب و تاب منعکس می‌کردند اما حالا در یک بام و دو هوایی آشکار، یکپارچه و زنجیره‌وار به وعده‌هایی که نامزدهای رقیب روحانی درباره ظرفیت ایجاد 5میلیون شغل در چهار سال آینده می‌دهند، می‌تازند. این آشکارترین رسوایی و مردم‌فریبی است و اگر مصداقی واقعی برای پوپولیسم می‌جوییم، اتفاقاً همین رفتار رسانه‌های زنجیره‌ای اصلاح‌طلبان است نه فی‌المثل شعارهای مردمی فلانی یا دیگری.
در این مردم‌فریبی بی‌پروا و دورویی چهارساله، روزنامه‌های زنجیره‌ای تنها نیستند و رسانه‌های ضدانقلاب خارجی، همسویی و همکلامی عینی و واژه به واژه با آنها دارند و معاندان فراری نیز بر همین طبل می‌کوبند.
گیریم که وعده اشتغال در حد سالی یک میلیون و اندی (در مجموع چهار سال، 5 میلیون) وعده‌ای نامتناسب با اوضاع فعلی کشور باشد و گیریم که اصلاح‌طلبان یقین کرده‌اند که چون خودشان قادر به تغییر اوضاع نیستند، اوضاع قابل تغییر نیست، آیا نباید حداقل از خودشان که همین چهار سال پیش برای وعده مشابه میلیونی روحانی یقه می‌دریدند، شرم کنند؟!
اصلاح‌طلبان صفحات روزنامه‌هاشان را از «برنامه‌های پیش روی» کاندیدای مورد حمایت‌شان خالی کرده‌اند و این پرسش را برای مخاطبان باقی گذاشته‌اند که آیا بهتر نیست به جای نقد اشتغال میلیونی که چهار سال پیش مبلغ آن بوده‌اید، اکنون برنامه‌های‌تان را به عرض ملت برسانید؟!
قضاوت با ملت! از دشمنان فراری ملت در انگلیس و امریکا که این روزها همسو با زنجیره‌ای‌های داخلی، وعده‌های نامزدهای رقیب روحانی را به سخره می‌گیرند، جز این انتظاری نیست زیرا آنان در باقی‌ماندن تفکری خاص در کشور طمع کرده‌اند اما بازنده اصلی خود ایشان هستند که با این دوگانگی آشکار، قضاوت را برای مردم آسان ساخته‌اند.
