چطور زندگی بعد از مرگ پایان ناپذیر و ابدی است؟

 

بعد از سپری شدن مرحله حیات برزخی و فرار رسیدن روز رستاخیز همگان در محضر الهی حاضر شده؛ و نسبت به عمل کرده‌های خود محاکمه می‌شوند. پس از محاکمه هر کسی برابر اعمال در منزلگاه ابدی خود قرار می‌گیرند. صالحان و مومنان وارد بهشت می‌شوند و تا ابد با آسایش و راحتی در آن به سر می‌برند و از نعمت‌های گوناگون جسمانی و روحی استفاده می‌کند و لذائذ حسی و عقلی و معنوی بهره مندند، و تا ابد در آسایش هستند. اما افراد معصیت کار به طور کلی دو دسته می‌شوند.

 

برخی که مومن اند، ولی گناه کار، مدتی را در دوزخ کیفر می‌بیند. بعد ار آن بیرون آمده و در بهشت تا ابد زندگی می‌کنند.

 

عده‌ای دیگر که کفار معاند اند و تا ابد در آتش جهنم می‌سوزند.

 

در هر صورت همگان ابدی هستند. ولی صالحان دارای حیات سعادت‌مند ابدی و کفار معاند دارای حیات شقاوت‌مند ابدی در جهنم اند. در این باره در آیات متعدد قرآن کریم سخن گفته که در این جا تن‌ها به دو نمونه (یکی در باره زندگی ابد بهشتی و دیگر زندگی ابد جهنمی) اشاره می‌گردد.

 

 

 

«و من یأته مومنا قد عمل الصالحات فاولئک لهم الدرجات العلی جنات عدن تجری من تحت‌ها الانهار خالدین فی‌ها و ذالک جزاء من تزکی؛ (۲) آن‌ها که با ایمان و عمل صالح در محضر پروردگارشان حاضر شوند، درجات عالی دارند. این درجات عالی همان باغ‌های جاویدان بهشتی است؛ که از زیر درختان شان نهر‌ها جاری است، جاودان که در آن زندگی می‌کنند و این پاداش کسی است که خود را پاک کند».

 

«و من یعصی الله و رسوله و یتعّد حدوده یدخله نارا خالدا فی‌ها و له عذاب مهین؛ ۳) و آن کس که نا فرمانی خدا و پیامبرش را کند و از حدود الهی تجاوز نماید، او را در آتشی وارد می‌کند که جاودانه در آن خواهد ماند و برای او مجازات خوار کننده‌ای است».

طبق این گونه آیات الهی به روشنی معلوم می‌شود که زندگی بعد از مرگ انسان پایان ناپذیر و ابدی است، با این تفاوت که بعضی در سعادت ابدی و کفار معاند شقاوت ابدی به سر می‌برند.

پی نوشت‌ها: