25 سال قبل، تلافوشی یک تالاب بکر بود. در دسامبر 1991، تصمیمی مبنی برای استفاده از این تالاب به عنوان محل دفن زباله های تولید شده ناشی از صنعت توریسم گرفته شد. در عرض یک ماه زباله ها به این جزیره انتقال پیدا کردند. چاله های بزرگی در دل ماسه کنده شدند و زباله های رسیده از ماله و سایر جزایر قابل سکونت مالدیو داخل این چاله ها ریخته شده و سپس با یک لایه نخاله های ساختمانی پوشانده شدند و در نهایت هم سطح ماسه های سفید گشتند.
همزمان با بزرگ شدن این جزیره، دولت زمین های آن را به صنایعی همچون ساخت قایق، بسته بندی سیمان و سایر کاربری های انبارداری بزرگ مقیاس اختصاص داد. امروز، بیش از سی کارخانه، یک مسجد و خانه های حدود 150 مهاجر بنگلادشی در این جزیره واقع شده اند. مهاجرانی که هر روز حدود 330 تن زباله ی رسیده به این جزیره را غربال می کنند. آنقدر زباله به این جزیره سرازیر می شود که مساحت آن هر روز یک متر مربع افزایش می یابد.
برخی از این زباله ها امروز با جریان های اقیانوسی حرکت کرده و باعث آلودگی سواحل ماله و نقاط غواصی اطراف آن شده اند. طرفداران محیط زیست در این مسئله قایقرانان را نیز دخیل می دانند چرا که به طور مستقیم زباله های خود را داخل تالاب تخلیه می کنند زیرا تخلیه اصولی و مناسب زمان بر است و می تواند تا 7 ساعت طول بکشد.
زباله های این منطقه آنقدر مسئله ساز شده اند که یکبار در سال 2011 تخلیه ی زباله در این جزیره ممنوع اعلام شد. هم اکنون بخش هایی از این زباله ها به هند صادر می شوند تا در آنجا مورد بازیافت قرار بگیرند.